Het is niet eens een half jaar geleden, dat we in deze kolommen flink enthousiast schreven over het Noorse broer-en-zus duo dat met zijn harp en bandoneon een soort muziek offreerde, waarbij ons muziekliefhebbershart meer dan een tikje sneller ging slaan dan normaal. “With the Sky in our hands” bracht ons een verzameling verrassende tango’s, waarmee het duo aantoonde dat muziek niet echt aan genres gebonden is en dat je ook in ongebruikelijke opstelling muziek kan spelen, die mensen echt raakt.

Sindsdien hebben we ons de debuutplaat van Julie en Andreas Rokseth aangeschaft, keken we elke zondagavond van de voorbije Adventstijd mee naar een nieuw nummer dat ze on line lanceerden en waren we virtueel toeschouwer bij een geweldig mooi Kerstconcert, dat ze, samen met een aantal andere muzikanten speelden in zo’n typisch Noors kerkje. In die tussentijd kregen we al lucht van het grote project dat het duo voor dit jaar op stapel heeft staan: een reeks van drie thematisch verwante platen uitbrengen en kijk, hier is “ENE”, het eerste deel.

De titel betekent een paar dingen: als adjectief is “ende” “alleen”, maar als werkwoord staat het voor “verenigen” of “éénmaken” en de (korte) plaat -ze verschijnt op doorschijnend vinyl- bevat acht nummers, allemaal eigen composities van het duo, die allemaal te maken hebben met de zee. Ze is opgedragen aan de grootouders van Julie en Andreas, Edvin en Bæsta, die aan den lijve ondervonden welke eigenschappen de zee zoal heeft: ze geeft en neemt leven, ze kent vele gevaren, voor wie vaart en voor wie wacht. De plaat is een eerbetoon aan de moed van beiden: wie op zee vaart, moet nogal wat risico’s lopen, wie aan de wal wacht, moet hoe dan ook de moed vinden om verder te leven, als de visser niet (meer) thuiskomt.

Eigenlijk moet je deze plaat, nog los van het feit dat ze één derde van een trilogie is, als een deel van een groter geheel zien: het artwork van de plaat en de videoclips die gemaakt worden bij een aantal van de nummers…het zijn allemaal stukjes van dezelfde grote puzzel, getiteld “de mens en de zee”.

De ongebruikelijke combinatie van harp en bandoneon klinkt ons ondertussen al erg vertrouwd in de oren, al bedoel ik daarmee allerminst dat we er stilaan op uitgeluisterd geraken. Integendeel zelfs: de weemoed, het verlangen, het verdriet ook…je kunt je weinig instrumenten voorstellen die geschikter zijn dat die twee om dat soort gevoelens in muziek om te zetten. Daarenboven kun je met een grote harp zo heerlijk het geluid van de aanrollende zee naspelen….

Het duo kent elkaar door en door en zelfs zodanig goed, dat de één, zelfs tijdens het improviseren, al kan anticiperen op wat de ander zal gaan doen. Het moet heerlijk zijn in zo’n setting muziek te kunnen maken en dat blijkt ook weer uit deze plaat: geen zwak moment te bespeuren en het volstaat naar “Illing” te luisteren om te begrijpen wat ik bedoel. Die titel betekent zoveel als “schudden” en wie al eens in een klein bootje op zee zat, weet wat hij zich daarbij mag/moet voorstellen. Alweer een heerlijke plaat van de Julie & Andreas en vanaf nu is het uitkijken naar delen 2 en 3 van de trilogie.

(Dani Heyvaert)